Ο μαθητής με αναπηρίες, σχεδόν ξεχασμένος σε περιόδους πανδημίας, πρέπει να συμπεριληφθεί προκειμένου να διασφαλιστεί το δικαίωμά του στην εκπαίδευση.

Η πανδημία έχει καταρρεύσει τη συνήθη καθημερινή μας ζωή και έχει καλύψει την ανισότητα που υπάρχει στην κοινωνία και κατά συνέπεια στο εκπαιδευτικό σύστημα. Η ανισότητα της πρόσβασης στην πληροφορία και την τεχνολογία, καθώς και οι ευκαιρίες, παρουσιάστηκαν στην εκπαιδευτική ατζέντα.

Όλοι όσοι έχουν σχέση με την εκπαίδευση επηρεάστηκαν - δάσκαλοι, μαθητές, διευθυντές, παιδαγωγικοί συντονιστές, γονείς - και η ένταση δεν ήταν ομοιόμορφη, καθώς ορισμένοι ήταν πιο αυστηροί.

Μέσα σε αυτό το σενάριο, ξεχωρίζει η κατάσταση των μαθητών με αναπηρία, η οποία κατέληξε να έχει σημαντικό αντίκτυπο ενόψει του απότομου κλεισίματος των σχολείων και της απουσίας ενός εκπαιδευτικού συστήματος που θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα αιτήματά τους.

Ιδιαίτερη προσοχή αξίζει επίσης αυτό το σενάριο πανδημίας, ο ρόλος του σχολείου απέναντι σε αυτή την ασυνήθιστη κατάσταση και ποιες δράσεις πρέπει να αναπτυχθούν για την αποτελεσματικότητα ενός εκπαιδευτικού συστήματος χωρίς αποκλεισμούς.

Όσον αφορά τον μαθητή με αναπηρίες, αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ότι έχει ξεχαστεί. Αρκετά άρθρα, δημοσιεύσεις και ζωές ασχολήθηκαν με την εκπαίδευση στο σύνολό της, αλλά δεν έδωσαν τη δέουσα προσοχή στους μαθητές με αναπηρίες.

Ήταν σαν να μην υπήρχε ή να μην χρειαζόταν ή/και να υπέφερε από το κλείσιμο των σχολείων. Αυτή η πανδημία αποτέλεσε οπισθοδρόμηση στη θεραπεία που πρέπει να δοθεί στους μαθητές με αναπηρίες, επειδή παρέπεμψε την καθημερινή τους ζωή σε ένα ξεπερασμένο παράδειγμα απομόνωσης.

Ομοίως, το σχολείο, το οποίο είχε ήδη δυσκολίες στην αντιμετώπιση των μαθητών με αναπηρίες σε μια κανονική κατάσταση, σε μια λειτουργία πανδημίας που τώρα βιώνουν, κατέστησε εμφανή την απροετοίμαστη.

Ωστόσο, το σχολείο αναγνωρίζεται ως ο «τόπος της ισότητας», έτσι ώστε να παρέχει σε όλα τα παιδιά και τους εφήβους, συμπεριλαμβανομένων των ατόμων με ειδικές ανάγκες, ίση πρόσβαση στον πολιτισμό, αποφεύγοντας μέτρα που αυξάνουν την πιθανή ανισότητα. Πρέπει να εργαστεί για να καταστήσει το εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς αποκλεισμούς αποτελεσματικό, ακόμη και σε περιόδους πανδημίας.

Ενόψει αυτής της εικόνας, οι γιατροί Luiz Antonio Miguel Ferreira, Luiz Gustavo Fabris Ferreira,του Ινστιτούτου Fabris Ferreira, μαζί με τον Carlos Roberto Jamil Cury και την Ana Maria Samuel da Silva Rezende,επεξεργάστηκαν αυτό το άρθρο που επικεντρώνεται στο ζήτημα των μαθητών με αναπηρίες ενόψει της πανδημίας και απεικονίζει όχι μόνο την τρέχουσα κατάσταση με τη διακοπή των μαθημάτων και την κοινωνική απομόνωση, την επιστροφή τους και τις δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Πρόκειται για ένα πολύ πλήρες έγγραφο που καλύπτει θέματα όπως το δικαίωμα στην εκπαίδευση σε περιόδους πανδημίας, εξειδικευμένη εκπαιδευτική φροντίδα που απευθύνεται σε μαθητές με αναπηρία, πρωτόκολλα για την ασφαλή επιστροφή στις τάξεις της τάξης και γνωμοδότηση του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας (επιπτώσεις και ερωτήσεις) που ασχολείται με εκπαιδευτικές οδηγίες για τάξεις και δραστηριότητες αυτοπροσώπως και όχι αυτοπροσώπως στο πλαίσιο της πανδημίας.

Το έγγραφο επισυνάπτεται στο σύνολό του. Αξίζει το διάβασμα!