Φόντο:

Οι διαταραχές χρήσης ουσιών συνδέονται αξιόπιστα με υψηλή παρορμητικότητα και αναζήτηση αίσθησης. Είναι σημαντικό ότι και οι δύο προηγούνται της προβληματικής χρήσης ουσιών, ενοχοποιώντας τις ως παράγοντες κινδύνου. Τα άτομα με διαταραχές χρήσης ουσιών παρουσιάζουν μεταβλητούς βαθμούς χρήσης ουσιών (συνδυασμένη ποσότητα και συχνότητα) και προβλήματα που σχετίζονται με ουσίες και διαφέρουν και στις δύο πτυχές από τους υγιείς μάρτυρες. Η διαστατική έρευνα έχει δείξει διαφορικές συσχετίσεις των χαρακτηριστικών που σχετίζονται με την παρορμητικότητα, καθώς και την αναζήτηση αίσθησης με τον βαθμό χρήσης ουσιών και τα προβλήματα που σχετίζονται με την ουσία. Η παρούσα μελέτη είχε ως στόχο να διευκρινίσει εάν τα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την παρορμητικότητα και η αίσθηση που αναζητούν προβλέπουν προβλήματα που σχετίζονται με την ουσία πάνω και πέρα από τον βαθμό χρήσης ουσιών και, ως εκ τούτου, συνδέονται ειδικά με προβλήματα, τη διάσταση που χαρακτηρίζει τις διαταραχές χρήσης ουσιών.

Μέθοδος:

Αξιολογήσαμε τα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την παρορμητικότητα και την αναζήτηση αίσθησης χρησιμοποιώντας την αυτοαναφορά, καθώς και την έκπτωση καθυστέρησης, έναν δείκτη συμπεριφοράς της παρορμητικότητας, σε ένα δείγμα 258 ενηλίκων που κάνουν χρήση ουσιών.

Αποτελέσματα:

Η αναζήτηση αίσθησης και τα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την παρορμητικότητα προέβλεψαν σημαντικά τον βαθμό χρήσης ουσιών, με την αίσθηση να αναζητά εξηγώντας το μεγαλύτερο μέρος της διακύμανσης. Αντιθέτως, η αυτοαναφερόμενη παρορμητικότητα, ιδίως όταν βιώνει αρνητικά συναισθήματα (επείγοντα χαρακτήρας), αλλά όχι αίσθηση που αναζητά ή καθυστερεί την προεξόφληση, προέβλεψε προβλήματα που σχετίζονται με την ουσία κατά τον έλεγχο του βαθμού χρήσης της ουσίας.

Συμπεράσματα:

Αυτό υποδηλώνει ότι ο επείγων χαρακτήρας, αλλά όχι η αναζήτηση αίσθησης, μπορεί να συνδέεται ειδικά με προβλήματα που σχετίζονται με την ουσία και, ως εκ τούτου, να έχει ιδιαίτερη σημασία για τις διαταραχές χρήσης ουσιών. Συνολικά, η μελέτη αυτή υπογραμμίζει την ανάγκη αξιολόγησης και ελέγχου του βαθμού χρήσης ουσιών στην έρευνα για τους παράγοντες κινδύνου όσον αφορά προβλήματα που σχετίζονται με την ουσία. Έτσι, μπορεί να ενημερώσει τη μελλοντική έρευνα για τη βελτίωση της στοχευμένης πρόληψης και θεραπείας.