Αφηρημένος

Στόχοι: Πολλές αυτοκτονίες λαμβάνουν χώρα σε δημόσιους χώρους, συνήθως με άλματα από ψηλά ή χρήση δικτύων μεταφορών. Προηγούμενες έρευνες έχουν επικεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό στην αποτελεσματικότητα των φυσικών φραγμών σε συχνά χρησιμοποιούμενες τοποθεσίες. Δεν έχουν υπάρξει μελέτες ανθρώπινης παρέμβασης για την πρόληψη αυτοκτονιών σε δημόσιους χώρους. Στόχος της μελέτης αυτής ήταν ο προσδιορισμός των βασικών συστατικών μιας αποτελεσματικής παρέμβασης ενός μέλους του κοινού.

Σχεδιασμός και μέθοδοι: Πραγματοποιήσαμε εις βάθος ποιοτικές συνεντεύξεις με ανθρώπους που είτε εμποδίστηκαν από έναν ξένο να αυτοκτονήσουν σε δημόσιο χώρο (n=12) είτε επενέβησαν για να αποτρέψουν έναν ξένο από το να αυτοκτονήσει σε δημόσιο χώρο (n=21). Συνολικά, οι δύο ομάδες αφηγήθηκαν 50 περιστατικά διάσωσης αυτοκτονίας. Αναλύσαμε τα πρακτικά των συνεντεύξεων χρησιμοποιώντας επαγωγική θεματική ανάλυση.

Αποτελέσματα: Οι αυτοκτονικοί άνθρωποι συνήθως δεν παρουσίασαν ορατή δυσφορία, περιγράφοντας τους εαυτούς τους ως διαχωρισμένους ή «σε μια φούσκα». Η παρέμβαση θεωρήθηκε ότι περιελάμβανε τρεις κύριες εργασίες: «έκρηξη της φούσκας» (επανασύνδεση με τον εαυτό, τους άλλους και τον καθημερινό κόσμο)· μετακομίζοντας σε μια ασφαλέστερη τοποθεσία, και καλώντας βοήθεια. Δείχνουμε πώς οι παρεμβαίνοντες εκπλήρωσαν αυτά τα καθήκοντα με διάφορους τρόπους, χρησιμοποιώντας τόσο λεκτική όσο και μη λεκτική επικοινωνία και διαφορετικούς βαθμούς συγκράτησης.

Συμπεράσματα: Αυτή είναι η πρώτη εμπειρική μελέτη που εξετάζει το ρόλο των περαστικών ξένων στην πρόληψη αυτοκτονιών σε δημόσιους χώρους. Δείχνει ότι δεν χρειάζονται εξειδικευμένες δεξιότητες. Οι παρεμβαίνοντες ήταν απλοί άνθρωποι, που διακρίνονταν μόνο από ένα υψηλό επίπεδο κοινωνικής ευαισθητοποίησης, σε συνδυασμό με την ετοιμότητα για κοινωνική δράση. Τα ευρήματα δείχνουν επίσης ότι οι άνθρωποι δεν χρειάζονται σενάριο και δεν πρέπει να φοβούνται να πουν «το λάθος πράγμα». Αυτό που είπαν οι παρεμβαίνοντες ήταν πολύ λιγότερο σημαντικό από το πώς έκαναν το αυτοκτονικό άτομο να αισθάνεται, δηλαδή ασφαλές, συνδεδεμένο και επικυρωμένο («έχω σημασία»). Οι παρεμβαίνοντες το έκαναν αυτό απλά με το να είναι ο εαυτός τους, απαντώντας με αυθεντικότητα, ηρεμία και συμπόνια. Οι πολίτες πρέπει να ενθαρρύνονται να αναγνωρίζουν και να προσεγγίζουν εκείνους που ενδέχεται να διατρέχουν κίνδυνο αυτοκτονίας σε δημόσιους χώρους, αλλά θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για μια παρατεταμένη και έντονη συνάντηση που μπορεί να τους αφήσει με ανησυχητικά συναισθήματα.