مهارت های زندگی به عنوان یک شکل از پیشگیری
نوجوانان یکی از مهم ترین دوره ها در زندگی مردم است. این مرحله از رشد انسان، که در آن کودک بالغ می شود، پتانسیل رشد روانی فرد را تعریف می کند. بسته به اینکه چگونه از نظر روانی ساختار یافته است، نوجوانان می توانند به یک بزرگسال موفق یا شکست خورده تبدیل شوند.
نوجوانان نیز با دوره ای که در آن امکانات بیشتری برای نوجوانان به تجربه تجارب جدید و دقیقا به دلیل آنها جدید، جذاب وجود دارد مشخص می شود. این باعث می شود آنها را بیشتر در معرض نمایش رفتارهایی که سلامت خود را به خطر می افتد.
بیشترین رفتارهای خطر در میان جوانان عبارت اند از: شروع زود هنگام تمایلات جنسی، آمیزش جنسی بدون استفاده از کاندوم، عدم استفاده و/یا استفاده نامناسب از ضد بارداری، استفاده نادرست از مواد مخدر، الکل و تنباکو، خشونت و حوادث ترافیکی. با توجه به همه این جنبه ها، آشکار است که نوجوانان مرحله ای از زندگی است که در آن افراد بیشتر در معرض عوامل خطر مرتبط با جنبه های رفتاری قرار دارند.
سه چهارم از مرگ و میر نوجوانان به علل قابل پیشگیری، غیر مرتبط با بیماری است. این است که نیاز به مداخله سلامت با تاکید بر جلوگیری از وقوع این رفتارهای خطر و اجرای عادات جدید شیوه زندگی سالم درک. اگر ما در این مرحله از زندگی مشکلات و خطرات بهداشتی زیادی داریم، چرا از وجود و اجرای برنامه های خاص دفاع نمی کنیم؟ مشکل این برنامه ها دقیقاً در ویژگی آنها نهفته است. اقدام حرفه ای توسعه یافته برای کاهش خطر استفاده از تنباکو اثر آن محدود به استفاده از تنباکو، رسیدن به، و یا تنها محیطی، رفتارهای خطر دیگر داشته باشد. این محدودیت در مورد تمام برنامه های خاص، در هر زمینه ای از خطر اعمال می شود. بنابراین، در مورد نیاز به توسعه جنبه های کلی تر رفتار نوجوانان که آنها را به انواع مختلف خطر مقاوم در برابر استدلال شده است.
مفهوم جالبی در ادبیات این زمینه وجود دارد که نشان می دهد اگر یک نوجوانان عوامل حفاظتی داخلی قوی داشته باشد، ممکن است بیش از دیگر نوجوانان در همان وضعیت مقاومت کند تا رفتارهای ناسالمی را ارائه دهد که اغلب ناشی از استرس خطر است. عوامل حفاظتی داخلی شامل اعتماد به نفس و کنترل داخلی است، در حالی که عوامل خارجی در درجه اول حمایت اجتماعی خانواده و جامعه هستند.
ما باید به دنبال درک چگونگی توسعه عوامل مقاومت (یا مقاومت) و چگونه می توان آنها را در نوجوانانی که آنها را ندارد پیاده سازی. توسعه این مهارت ها باعث افزایش مقاومت داخلی هر یک از نوجوانان می شود و به این ترتیب او را می تواند بدون درگیر شدن در آنها با شرایط خطر مواجه شود. سازمان بهداشت جهانی برنامه هایی را برای آموزش مهارت های زندگی با هدف توسعه رفتارهای سازگار و اجتماعی مناسب در کودکان و نوجوانان پیشنهاد می کند تا آنها بتوانند به طور موثر با خواسته ها و چالش های زندگی روزمره مذاکره کنند (WHO, 1997).
تعدادی از مهارت های است که می تواند کمک به افراد به رفتارهایی که به نفع سلامت خود را وجود دارد, آنها را قادر می سازد تبدیل دانش, نگرش و یا ارزش ها به اقدامات مثبت. مهارت های زندگی پیشنهاد شده توسط سازمان بهداشت جهانی: تصمیم گیری، حل مسئله، تفکر خلاق، تفکر انتقادی، ارتباطات موثر، روابط بین فردی، خود آگاهی، همدلی، برخورد با احساسات و مقابله با استرس است. بر اساس گزارش سازمان بهداشت پان امریکن، این مهارت ها را می توان در دسته هایی قرار داد که مکمل یکدیگر هستند: مهارت های اجتماعی و بین فردی، مهارت های شناختی، و توانایی های مدیریت احساسات.
برنامه های مهارت های زندگی را می توان در زمینه های مختلف توسعه داد، از جمله مدارس، مراکز اجتماعی، واحدهای بهداشتی پایه، مراکزی که به نوجوانان خدمت می کنند و غیره محتوایی که باید توسعه یابد باید با ویژگی ها و ویژگی های جمعیتی که برای آن پیشنهاد خواهد شد سازگار شود. بنابراین باید قبل از شروع اجرای یک برنامه، جنبه هایی مانند فقر، خشونت و کمبود فرصت های کاری که مخصوص هر جمعیت هدف است، در نظر گرفته شود.
سازمان بهداشت جهانی از استفاده گسترده از برنامه های آموزشی مهارت های زندگی به عنوان راهی برای کاهش رفتارهای خطر سلامت حمایت کرده است.
در طول هفته ما مقالات بیشتری با شرح مهارت های زندگی را.
