سلامت روان 2017
6 جون 2018 - سازمان جهانی بهداشت در بخش صحت روانی 2017 نشان می دهد که با وجودی که برخی کشورها در سیاست گذاری و برنامه ریزی سلامت روانی پیشرفت هایی داشته اند، اما کمبود جهانی کارکنان صحی آموزش دیده در بخش صحت روانی و عدم سرمایه گذاری در امکانات سلامت روانی مبتنی بر جامعه وجود دارد.
"این آخرین نسخه ازگلاس بهداشت روانی ما را فراهم می کند با شواهد هنوز بیشتر که مقیاس تا از منابع برای سلامت روان است اتفاق می افتد به سرعت به اندازه کافی. ما می دانیم چه کار می کند. عدم سرمایه گذاری در صحت روانی به عنوان یک موضوع فوریت، هزینه های صحی، اجتماعی و اقتصادی را در مقیاسی خواهد داشت که ما قبلاً به ندرت دیده ایم."
این نهاد اطلاعاتی در مورد وجود سیاست ها، برنامه ها و قوانین برای سلامت روان و هم ترازی آنها با ابزار تثبیت شده حقوق بشر ارائه می دهد. منابع انسانی و مالی موجود؛ نوع امکانات ارائه مراقبت؛ و برنامه های بهداشت روانی برای پیشگیری و ارتقاء.
این بر اساس داده های ارائه شده توسط 177 کشور عضو سازمان بهداشت جهانی، به نمایندگی از 97٪ از جمعیت جهان، و اندازه گیری تا چه حد کشورها در حال تقویت رهبری و حکومت برای سلامت روان است؛ ارائه جامع سلامت روان و مراقبت های اجتماعی؛ اجرای استراتژی های ارتقای سلامت روان و جلوگیری از مشکلات، و تقویت شواهد و تحقیقات - همانطور که در برنامه جامع اقدام سلامت روانی سازمان بهداشت جهانی 2013-2020 اشاره شده است.
در کشورهای کم درآمد، نرخ کارکنان بهداشت روانی می تواند به عنوان پایین به عنوان 2 در هر 100 000 جمعیت، در مقایسه با بیش از 70 در کشورهای پر درآمد است. این در تضاد شدید با نیازها است، با توجه به اینکه از هر 10 نفر 1 نفر تخمین زده می شود که در هر زمان نیاز به مراقبت های روانی دارند.
کمتر از نیمی از 139 کشوری که سیاست ها و برنامه های بهداشت روانی را ایجاد کرده اند، اینها را با کنوانسیون های حقوق بشر همسو کرده اند که بر اهمیت انتقال از موسسه روانی به خدمات مبتنی بر جامعه و مشارکت افراد مبتلا به اختلالات روانی در تصمیم گیری های مربوط به آنها تاکید می کند. و اغلب اوقات، وقتی برنامه های بهداشت روانی ساخته می شود، آنها توسط منابع کافی انسانی و مالی حمایت نمی شوند.
