اثرات طولانی مدت ‐ الکل بر روی ريکتور دپامین D2: بیان ژن و مجتمع های هترورceptor در استریاتوم در موش های موش
آبستره
سابقه و هدف
کاهش اتصال لیگاند داپامین D2 (D2R) بارها در استریاتوم انسان مبتلا به اختلال استفاده از الکل (AUD) نشان داده شده است. اتصال D2R کاهش یافته پیشنهاد شده است برای منعکس کردن کاهش داینس D2R، که به نوبه خود پیشنهاد شده است برای رانندگی هوس و دوباره برگشت. با این حال، نتایج حاصل از مطالعات جونده پرداختن به اثرات نوشیدن الکل بر شدت D2R متناقض بوده است.
روش ها
یک مدل معتبر نوشیدن الکل (دسترسی متناوب به 20 درصد الکل) در موش های ویستار برای مطالعه اثرات نوشیدن الکل داوطلبانه (حداقل 12 هفته) بر D2R در استریاتوم در مقایسه با موش های کنترل الکلی همتا ‐ همتا‐ استفاده شد. برای کمی سازی سطح بیان ژن در دی 2 ‐ روکش معکوس استفاده شد. با استفاده از پیروسکنس بیزلفیت، سطح متیله شدن DNA یک منطقه نظارتی ژن Drd2 تعیین شد. در این مطالعه از روش لیگ سازی نزدیکت برای اندازه گیری دانس های مجتمع های گیرنده D2R استفاده شد: D2R‐D2R، دریافت کننده a2A آدنو سین (A2AR)‐D2R، و گیرنده سیگما1 (sigma1R)‐D2R.
نتایج
نوشیدن ‐ داوطلبانه طولانی مدت سطح mRNA ایزوفورم طولانی D2R در هسته آکمبنس (NAc) را به طور قابل توجهی کاهش داد اما سطح متیله شدن CpG را در توالی تجزیه و تحلیل شده ژن Drd2 تغییر نداد. نوشیدن الکل همچنین باعث کاهش چگالی استریاتال مجتمع های همورceptor d2R‐D2R، افزایش چگالی مجتمع های هتروسپتور A2AR‐D2R در پوسته NAc و استراتوم پشت، و کاهش دانس مجتمع های هترورسیپتور sigma1R‐D2R در استراتوم پشت.
نتیجه گیری
نتایج حاضر در مورد نوشیدن طولانی مدت ‐ ممکن است کاهش سطح D2R از طریق کاهش در مجتمع های همورceptor D2R‐D2R و بیان ژن را منعکس کند. علاوه بر این، بر اساس تعاملات نتاگونیستی بین A2AR و D2R، افزایش تراکنش مجتمع های هترورceptor A2AR‐D2R ممکن است نشان دهنده کاهش انشعابی و سیگنالینگ جمعیت D2R در داخل مجتمع باشد. از این رو، هر دو سطح D2R استریتال را کاهش داد و انابت پیشگویی D2R را در داخل مجموعه Striatal A2AR‐D2R کاهش داد ممکن است زمینه اتصال رادیولیگان D2R در انسان مبتلا به AUD را کاهش دهد. این فرضیه یک سیستم هیپودوپامینرجی در AUD را پشتیبانی می کند و مجموعه هترورسپتور A2AR‐D2R را به عنوان یک هدف بالقوه درمان جدید پیشنهاد می کند.
