وضعیت بی خانمانی و مصرف مواد در هند و تاثیر بیماری همه گیر COVID-19
در دسترس بودن سر پناهگاه امن و راحت یکی از نیازهای ابتدایی انسان ضروری برای هر دو بقای فرد و همچنین توسعه اجتماعی است. با این حال، حتی در قرن 21، حدود یک پنجم جمعیت جهان در شرایط مسکن ناکافی زندگی می کنند و بیش از 100 میلیون نفر بی خانمان تخمین زده می شود (کمیسیون اقتصادی سازمان ملل متحد برای اروپا (UNECE)، 2021). اگرچه یک پدیده جهانی، بیشتر بار بی خانمانی در مناطق پرجمعیت شهری کشورهای در حال توسعه مشاهده می شود. هند، دومین کشور پرجمعیت جهان، دارای تعداد قابل توجهی از افراد بی خانمان تخمین زده می شود در حدود 1.77 میلیون (سر شماری 2011، دولت هند). با این حال، برخی از سازمان های غیر دولتی تعداد آنها را بسیار بیشتر تخمین می زنند (شبکه حقوق مسکن و زمین (HLRN)، 2016). تخمین زده می شود که 68 میلیون نفر دیگر در مناطق فقیرنشین شهری زندگی می کنند. در 2 دهه گذشته پیشرفت هایی در این وضعیت وجود داشته است. بین سال های 2001 و 2011، سهم جمعیت بی خانمان از 0.19٪ به 0.15٪ از جمعیت کاهش یافته است (سر شماری 2011، دولت هند).
بدن قابل توجهی از کار توجه خود را به سمت درک ماهیت و جهت رابطه بین میزان بالایی از اختلالات مصرف مواد و بی خانمانی هدایت شده است. مطالعات سن جوان تر از شروع مصرف مواد، اعتیاد به الکل و مواد مخدر غیر قانونی، استفاده از پلی مواد، فقر و حضور یک بیماری روانی همراه به عنوان پیش بینی کننده مستقل بی خانمانی در میان بیماران مبتلا به اختلالات مصرف مواد شناسایی شده است (چشمه و همکاران، 2003؛ اوایل، 2004؛ جانسون و چمبرلین، 2008). به همین ترتیب، در میان افراد بی خانمان، سن پایین تر، ترک تحصیل، مدت زمان طولانی بی خانمانی، داشتن یک همتا یا شریک جنسی مصرف کننده مواد مخدر، شیوه های مقابله منفی، کار جنسی و داشتن افسردگی همراه با افزایش خطر مصرف مواد همراه بوده است (لو و گیبسون، 2011؛ ترشالا و همکاران، 2011؛ آپشور و همکاران، 2017). این مطالعات همچنین به سمت عوامل زمینه ای مشترک خاصی مانند فقر، مهارت های مقابله ضعیف و غیره اشاره می کنند که می تواند خطر مصرف هر دو مواد و بی خانمانی را در یک فرد معین افزایش دهد. به نظر می رسد که مصرف مواد و بی خانمانی رابطه دو جهته پیچیده ای دارند که در آن عوامل خطر خاصی خطر ابتلا به هر دو شرایط را افزایش می دهند در حالی که مصرف مواد و بی خانمانی خود احتمال یکدیگر را افزایش می دهد.
بی خانمانی یک چالش اجتماعی، رشدی و بهداشتی قابل توجه در یک کشور به سرعت در حال شهرنشینی مانند هند است. جمعیت بی خانمان ها در برابر انواع شرایط نامطلوب بهداشتی به ویژه اختلالات مصرف مواد و اغلب عدم دسترسی به درمان با کیفیت بسیار آسیب پذیر هستند. در طول 2 سال گذشته، بیماری همه گیر COVID-19 تنها این آسیب پذیری را به دلیل تاثیر نامتناسب اقتصادی آن بر بخش های فقیرتر در جامعه بدتر کرده است. اگرچه، اقدامات حمایتی و امدادی به سمت جمعیت بی خانمان ها هدایت شده است، اما برای کاهش واقعی تاثیر این بیماری همه گیر باید کارهای بیشتری انجام شود. در حالی که تاثیر همه گیر بر در دسترس بودن مواد روانگردان در حال حاضر نامشخص است، تغییراتی در الگوی استفاده از مواد در جامعه وجود داشته است. این تغییرات در ماهیت و میزان مصرف مواد و دسترسی به درمان به دلیل بیماری همه گیر ضعیف درک شده و نیاز به اکتشاف علمی بیشتر.
