Ρόζι Μάιντ, Γουά Ουά Λιούιν

Ιστορικό: Υπάρχει μια σταθερή πτωτική τάση στον επιπολασμό του HIV μεταξύ των ομάδων φρουρών που περιλαμβάνουν τα άτομα που κάνουν ενέσιμη χρήση ναρκωτικών (PWID), αντανακλώντας την αποτελεσματικότητα του προγράμματος για ασφαλέστερες σεξουαλικές συμπεριφορές και μείωση της βλάβης στη Μιανμάρ. Τα δεδομένα που συλλέχθηκαν από το IBBS μεταξύ των ατόμων με αναπηρία σε 16 τοποθεσίες το 2014 διαπίστωσαν ότι ο επιπολασμός του HIV σε αυτήν την ομάδα ήταν 28,3%. Ήταν υψηλότερος από τον παγκόσμιο μέσο επιπολασμό του 13,1% στα άτομα με νοητική υστέρηση από το UNODC. Η αντιρετροϊκή θεραπεία έχει καλύψει 139 χώρους κέντρων ART, συμπεριλαμβανομένων κυβερνητικών νοσοκομείων και κλινικών AIDS / STD σε δημόσιους τομείς. Ωστόσο, δεν πρέπει να υποτεθεί ότι τα άτομα με νοητική υστέρηση θα επιτύχουν μεγαλύτερη πρόσβαση στην art, εκτός από το στίγμα και τις διακρίσεις. Τα άτομα με αναπηρία είναι κρυμμένος πληθυσμός και είναι δύσκολο να προσεγγιστούν οι ολοκληρωμένες υπηρεσίες πρόληψης, θεραπείας και φροντίδας του HIV.

Στόχοι: Απόκτηση γνώσεων σχετικά με τους συγκυριακούς παράγοντες που είναι σημαντικοί για τον τεκμηριωμένο προγραμματισμό και κατανόηση του λεπτομερέστερου πλαισίου των συμπεριφορών κινδύνου μεταξύ των χρηστών ναρκωτικών.

Μεθοδολογία: Η μελέτη χρησιμοποίησε δομημένα ερωτηματολόγια και η επιλογή των πληροφοριοδοτών πραγματοποιήθηκε με τη χρήση μιας συστηματικής τεχνικής τυχαίας δειγματοληψίας με τον προκαθορισμένο αριθμό μεταξύ των χρηστών ναρκωτικών που ήρθαν σε επαφή σε κάθε τοποθεσία κατά τη διάρκεια του σχετικού έτους. Η ομάδα αξιολόγησης επέλεξε τυχαία 2.000 χρήστες ναρκωτικών από τον κατάλογο των πελατών με τους οποίους επικοινώνησε σε 10 DICs έργων της Ένωσης κατά των Ναρκωτικών της Μιανμάρ (MANA) και περισσότερο από το 25% των ερωτηθέντων ήταν νέοι (15-24) ετών. Η επιτόπια έρευνα ξεκίνησε από τον Οκτώβριο του 2014 και ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 2015.

Αποτέλεσμα: Οι ερωτηθέντες (n=1946) θα μπορούσαν να επεξεργαστούν τους τρόπους μετάδοσης και τον τρόπο πρόληψης. Μεταξύ εκείνων που έκαναν ένεση τους προηγούμενους 6 μήνες (n=1484), σχεδόν το 95 % ( n = 1781) δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ τη χρησιμοποιημένη βελόνα. Το 84,1% από αυτούς (n=1636) έκαναν εξετάσεις αίματος εθελοντικά εντός του προηγούμενου έτους. Μεταξύ αυτών το 19,4% (n=318) πήρε θετικό αποτέλεσμα και το 33% από αυτούς (n=105) έλαβαν τις υπηρεσίες παραπομπής για ART. Μόνο το 6,3% (n=91) των ερωτηθέντων που έλαβαν θετικά αποτελέσματα έλαβαν υπηρεσίες θεραπείας ART εντός των προηγούμενων 6 μηνών αναφέρθηκαν.

Συμπεράσματα: Αυτή η μελέτη θα μπορούσε να μεταφραστεί ως οι ανάγκες των προσπαθειών συνεργασίας σε επίπεδο υλοποίησης για την επίτευξη καλύτερου αποτελέσματος του προγράμματος μείωσης της βλάβης. Η ανάπτυξη των ικανοτήτων των παρόχων υπηρεσιών και των συμβούλων είναι σημαντική. Οι θεραπευτικές υπηρεσίες ART θα πρέπει να επεκταθούν σημαντικά για να επιτευχθεί σημαντική μείωση των νέων λοιμώξεων hiv μεταξύ των ατόμων με νοητική υστέρηση και των συντρόφων τους.

Αυτή η περίληψη υποβλήθηκε στην Ετήσια Συνάντηση της Εταιρείας Έρευνας πρόληψης 2017 .