تأثير تجارب کاری پرستاران در يک واحد COVID-19 بر افسردگی: تأثير وسع وسمان و تأثير وسنای اصلاح شده اعتماد سازمانی

هدف: پرستاران با عدم حمايت سازمانی کار می کنند و محيط نا امن سازمان های خود را که مربوط به افسردگی بوده است، درک می کنند. اين مطالعه با هدف بررسی تأثير تجارب کاری پرستاران در يک واحد COVID-19 بر افسردگی آنها، اثر وسيمی انعطاف پذيری و تأثير وسعي اصلاح شده اعتماد سازمانی انجام شد.

روش بررسی: در اين مطالعه 132 پرستار شاغل در يک بيمارستان عمومی شرکت کردند. از طریق پرسشنامه ها، داده ها در طول پاندمی COVID-19 جمع آوری و با استفاده از SPSS 25.0 و ماکرو SPSS PROCESS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

يافته ها: متوسط انعطاف پذيری 15/2 ± 76/0 بود. متوسط اعتماد سازمانی 3.03 ± 0.74 بود. افسردگی متوسط 0.76 ± 0.63 بود. 65.6٪ پرستاران با تجربه کاری در واحد COVID-19 افسردگی داشته اند. از 27.2٪ پرستارانی که سطح متوسط یا بالاتری از افسردگی را نشان دادند. تجارب کاری پرستاران در واحد COVID-19 بر افسردگی اثر مستقیم داشت و به طور غیر مستقیم افسردگی را از طریق انعطاف پذیری به عنوان میانجی تحت تاثیر قرار داد. انعطاف پذیری اثر میانجیگری جزئی داشت و اعتماد سازمانی تاثیر میانجیگری قابل توجهی در مسیر از تجربیات کاری پرستاران در یک واحد COVID-19 تا افسردگی با میانجیگری انعطاف پذیری داشت.

نتیجه گیری: این مطالعه بر نقش کلیدی که سازمان های بهداشتی در ارائه حمایت کافی به کارکنان پرستاری برای محافظت از آنها در برابر افسردگی با بهبود انعطاف پذیری و اعتماد سازمانی پرستاران در طول پاندمی ایفا می کنند، تاکید دارد. سازمان های بهداشت و درمان نیاز به توسعه یک ساختار سیستماتیک برای ارائه حمایت سازمانی به پرستاران به طوری که اعتماد سازمانی و انعطاف پذیری پرستاران می تواند به حداکثر رساندن.