ΕΙΣΑΓΩΓΉ: Η θεραπεία συντήρησης με οπιοειδή (OMT) είναι μια μακροπρόθεσμη παρέμβαση που στοχεύει στη σταθερότητα και τον μειωμένο κίνδυνο για τους ασθενείς. Αυτό το έργο στοχεύει στην εκτίμηση του ποσοστού εγκατάλειψης του OMT για 1 έτος και στη διερεύνηση παραγόντων που σχετίζονται με την εγκατάλειψη του OMT.

ΜΕΘΟΔΟΙ: 14 κλινικές OMT στρατολόγησαν 174 ασθενείς που εισήλθαν στο OMT μεταξύ 2012-5 στη Νορβηγία και παρείχαν δεδομένα σχετικά με τη χρήση ουσιών, τη σοβαρότητα του εθισμού, την ψυχική υγεία, τον αυτοέλεγχο και την ποιότητα ζωής. Ένα έτος μετά την ένταξη, καθιερώθηκε η διατήρηση της θεραπείας. Πραγματοποιήθηκε λογιστική παλινδρόμηση για να προσδιοριστεί ποιες αρχικές μεταβλητές (με σημαντικές διμεταβλητές σχέσεις) αύξησαν την πιθανότητα εγκατάλειψης των ασθενών εντός ενός έτους.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: 131 (75%) βρίσκονταν συνεχώς σε θεραπεία για ένα χρόνο, ενώ 43 (25%) εγκατέλειψαν ή εγκατέλειψαν και επανεντάχθηκαν. Η αναφορά μη συνταγογραφούμενων βενζοδιαζεπινών (OR 2.1) και/ή αμφεταμινών (OR 4.1) μεταξύ των 4 φαρμάκων που χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο κατά τη διάρκεια των 4 εβδομάδων πριν από την ένταξη στη θεραπεία, συσχετίστηκαν με εγκατάλειψη. Ο αυτοέλεγχος και η χαμηλή εκπαίδευση ήταν σημαντικές μεταβλητές στις διμεταβλητές αναλύσεις, αλλά δεν διατηρήθηκαν στο τελικό προσαρμοσμένο μοντέλο (R2=0,16).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Τα 3/4 των Νορβηγών ασθενών με OMT συνεχίζουν σταθερή, χωρίς διακοπή OMT για τουλάχιστον ένα χρόνο. Ωστόσο, οι πάροχοι θεραπείας θα πρέπει να εφαρμόζουν προσεγγίσεις για τη μείωση των μη συνταγογραφούμενων βενζοδιαζεπινών και αμφεταμινών ενώ βρίσκονται σε OMT, για την προώθηση της μακροπρόθεσμης σταθερότητας στην OMT για την αύξηση της κατακράτησης.