Επίδραση της ενδορινικής έναντι της ενδομυϊκής ναλοξόνης στην υπερβολική δόση οπιοειδών: Μια τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή

Format
Scientific article
Publication Date
Published by / Citation
Dietze P, Jauncey M, Salmon A, et al. Effect of Intranasal vs Intramuscular Naloxone on Opioid Overdose: A Randomized Clinical Trial. JAMA Netw Open. 2019;2(11):e1914977. doi:https://doi.org/10.1001/jamanetworkopen.2019.14977
Original Language

English

Country
Αυστραλία
Keywords
Opioid
opioids
overdose
naloxone
opioid overdose

Επίδραση της ενδορινικής έναντι της ενδομυϊκής ναλοξόνης στην υπερβολική δόση οπιοειδών: Μια τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή

Βασικά σημεία

Ερώτηση: Χορηγούνται ενδορρυθμικά 800 μg υδροχλωριδίου ναλοξόνης τόσο αποτελεσματικά στην αντιστροφή της υπερδοσολογίας με οπιοειδή όσο και η ίδια δόση που χορηγήθηκε ενδομυϊκά;

Ευρήματα: Σε αυτή τη διπλά τυφλή, διπλή εικονική τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή 197 πελατών σε μια ιατρικά εποπτευόμενη μονάδα έγχυσης, σημαντικά περισσότεροι πελάτες που έλαβαν ναλοξόνη ενδορινικά χρειάστηκαν δόση διάσωσης ναλοξόνης σε σύγκριση με τους πελάτες στους οποίους χορηγήθηκε ναλοξόνη ενδομυϊκά, αντανακλώντας έναν πιο αργό χρόνο ανταπόκρισης όσον αφορά τη βελτιωμένη αναπνοή και συνείδηση μεταξύ της ενδορινικής ομάδας.

Σημασία: Αυτή η δοκιμή διαπίστωσε ότι η ίδια δόση ναλοξόνης που χορηγήθηκε ενδορινικά δεν ήταν τόσο αποτελεσματική όσο η ναλοξόνη που χορηγήθηκε ενδομυϊκά στην αντιστροφή της υπερδοσολογίας με οπιοειδή, υποδηλώνοντας ότι απαιτείται περαιτέρω εργασία για τον καθορισμό της βέλτιστης δόσης της ρινικής ναλοξόνης.

Αφηρημένος

Σημασία: Προηγούμενες κλινικές δοκιμές χωρίς λιντσάρι έδειξαν ότι η ενδορινική οδός του υδροχλωριδίου ναλοξόνης ήταν κατώτερη από την ευρέως χρησιμοποιούμενη ενδομυϊκή οδό για την αντιστροφή της υπερδοσολογίας με οπιοειδή.

Στόχος: Για να ελεγχθεί εάν μια δόση ναλοξόνης χορηγούμενη ενδορινικά είναι εξίσου αποτελεσματική με την ίδια δόση ενδομυϊκά χορηγούμενης ναλοξόνης στην αντιστροφή της υπερδοσολογίας με οπιοειδή.

Σχεδιασμός, Ρύθμιση και Συμμετέχοντες: Μια διπλά τυφλή, διπλή εικονική τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή διεξήχθη στο Ενωτικό Ιατρικά Εποπτευόμενο Κέντρο Ενέσεων στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Οι πελάτες του κέντρου προσλήφθηκαν για να συμμετάσχουν από την 1η Φεβρουαρίου 2012 έως τις 3 Ιανουαρίου 2017. Οι επιλέξιμοι πελάτες ήταν ηλικίας 18 ετών και άνω με ιστορικό ενέσιμης χρήσης ναρκωτικών (n = 197). Η ανάλυση πρόθεσης θεραπείας πραγματοποιήθηκε για όλους τους συμμετέχοντες που έλαβαν τόσο ενδορρινική όσο και ενδομυϊκή θεραπεία (ενεργό ή εικονικό φάρμακο).

Παρεμβάσεις: Οι πελάτες τυχαιοποιήθηκαν για να λάβουν 1 από τις 2 θεραπείες: (1) ενδορινική χορήγηση υδροχλωριδίου ναλοξόνης 800 μg ανά 1 mL και ενδομυϊκή χορήγηση εικονικού φαρμάκου 1 mL ή (2) ενδομυϊκή χορήγηση υδροχλωριδίου ναλοξόνης 800 μg ανά 1 mL και ενδορινική χορήγηση εικονικού φαρμάκου 1 mL.

Κύρια αποτελέσματα και μέτρα: Το κύριο μέτρο αποτελέσματος ήταν η ανάγκη για δόση διάσωσης του ενδομυϊκού υδροχλωριδίου ναλοξόνης (800 μg) 10 λεπτά μετά την αρχική θεραπεία. Τα δευτερεύοντα μέτρα έκβασης περιελάμβαναν χρόνο σε επαρκή αναπνευστικό ρυθμό μεγαλύτερο ή ίσο με 10 αναπνοές ανά λεπτό και χρόνο στη βαθμολογία glasgow Coma Scale μεγαλύτερη ή ίση με 13.

Αποτελέσματα: Συνολικά 197 πελάτες (173 [87,8%] άνδρες, μέση ηλικία [SD] ηλικίας, 34,0 [7,82] έτη) ολοκλήρωσαν τη δοκιμή, εκ των οποίων 93 (47,2%) Οι πελάτες που τυχαιοποιήθηκαν στη χορήγηση ενδομυϊκής ναλοξόνης ήταν λιγότερο πιθανό να απαιτήσουν δόση διάσωσης ναλοξόνης σε σύγκριση με τους πελάτες που τυχαιοποιήθηκαν σε ενδορινική χορήγηση ναλοξόνης (8 [8,6%] έναντι 24 [23,1%]; αναλογία αποδόσεων, 0,35; 95% CI, 0,15-0,66; P = .002). Αύξηση του κινδύνου κατά 65% (λόγος κινδύνου, 1,65, 95% CI, 1,21-2,25· P = .002) για χρονικό διάστημα έως αναπνευστικό ρυθμό τουλάχιστον 10 και αύξηση του κινδύνου κατά 81% (λόγος κινδύνου, 1,81, 95% CI, 1,28-2,56· P = .001) για το χρονικό διάστημα έως τη Γλασκώβη Παρατηρήθηκε βαθμολογία κλίμακας Coma τουλάχιστον 13 για την ομάδα που έλαβε ενδορινική ναλοξόνη σε σύγκριση με την ομάδα που έλαβε ενδομυϊκή ναλοξόνη. Δεν αναφέρθηκαν σημαντικές ανεπιθύμητες ενέργειες για καμία από τις δύο ομάδες.

Συμπεράσματα και συνάφεια: Αυτή η δοκιμή έδειξε ότι ενδορινικά χορηγούμενη ναλοξόνη σε μια εποπτευόμενη μονάδα έγχυσης μπορεί να αντιστρέψει την υπερβολική δόση οπιοειδών, αλλά όχι τόσο αποτελεσματικά όσο ενδομυϊκά χορηγούμενη ναλοξόνη μπορεί, ευρήματα που σε μεγάλο βαθμό αναπαράγουν εκείνες των προηγούμενων ακάλυπτες κλινικές δοκιμές. Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν ότι ο προσδιορισμός της βέλτιστης δόσης και συγκέντρωσης ενδορινικής ναλοξόνης για την ανταπόκριση σε υπερβολική δόση οπιοειδών σε πραγματικές συνθήκες αποτελεί διεθνή προτεραιότητα.

Δοκιμαστική εγγραφή: αναγνωριστικό anzctr.org.au: ACTRN12611000852954.

Share the Knowledge: ISSUP members can post in the Knowledge Share – Sign in or become a member

Share the Knowledge: ISSUP members can post in the Knowledge Share – Sign in or become a member